Wydawca treści
Pomniki przyrody
Twórcą pojęcia „pomnik przyrody" jest Aleksander von Humboldt (1769-1859), który tę nazwę odniósł do największego drzewa Wenezueli – Zamang. Pierwszym drzewem które Polacy uznali za pomnik przyrody prawie 180 lat temu, był dąb Baublis rosnący na Żmudzi. Pierwszym, który w języku polskim wyraz „pomnik" odniósł do drzewa – obiektu przyrodniczego – był Adam Mickiewicz, w poemacie „Pan Tadeusz" w księdze czwartej. Do prawa i praktyki ochrony przyrody pojęcie pomnika przyrody wprowadziła dopiero ustawa z 1949r., a powtórzyła je ustawa z 1991r. następującymi słowami: "Pomnikami przyrody są pojedyncze twory przyrody żywej i nieożywionej lub ich skupienia o szczególnej wartości naukowej, kulturowej, historyczno-pamiątkowej i krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, w szczególności sędziwe i okazałych rozmiarów drzewa i krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe, jaskinie". Na terenie Nadleśnictwa Niepołomice uznano 33 pomniki przyrody, wszystkie to największe, najstarsze i najpiękniejsze drzewa, w tym:
- 14 Dębów szypułkowych (w tym wywrot Dębu Królewskiego),
- 8 Dębów bezszypułkowych,
- 6 Lip drobnolistnych,
- 5 Sosen pospolitych.
Dodatkowo w zasięgu administracyjnym Nadleśnictwa Niepołomice (na gruntach nie będących w zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe) znajduje się 21 pomników przyrody (20 drzew i jeden twór przyrody nieożywionej) tj.:
- 11 Dębów szypułkowych,
- 2 Lipy drobnolistne,
- 2 Wiązy szypułkowe,
- 2 Tulipanowce,
- Klon jawor,
- Buk,
- Katalpa,
- Pagór piaszczysty.